आइसियुबाट विद्यालयको पुकार : ‘म पुनर्जीवित हुन चाहन्छु’

मेरो नाम श्री सिध्दि शारदा आधारभूत विद्यालय हो । मेरा जन्म विसं २०२७ जेष्ठ १ गते गोल्मढी टोलको चोर्चा क्षेत्रमा भएको हो ।

त्यस क्षेत्रका समाजसेवी, शिक्षाप्रेमीहरुको प्रयासबाट मेरो प्रादुर्भाव भएको हो । चोर्चा क्षेत्रकै स्थान गणेश सिध्दि गणेश र विद्याकी अधिस्थात्री सरस्वती (शारदा एक नाम) दुबै मिलाई सिध्दि शारदा भनेर नाम जुराउने व्यक्ति संस्थापक प्रधानाध्यापक जीवनराज राजोपाध्याय हुन् । तिनै सिध्दि गणेशको ‘द्यःछें’मा मलाई संचालन शुभकामना २०३८/०३९ सालतिर चोर्चा ननिग: को किनं ६९, क्षेत्रफल ०–३–१–१ को जग्गा प्राप्त गरि तात्कालिन भक्तपुर विकास परियोजना, स्थानीय जनश्रमदान र जिविसको भौतिक सहयोगबाट मलाई द्यःछेंबाट आफ्नै भवनमा स्थानान्तरण गर्न निर्माण कार्य अघि बढाइयो । त्यतिबेला पूर्व प्राथमिकदेखि कक्षा ५ सम्ममा ३०० जति विद्यार्थी पढ्न आउँथ्यो । सेवा दिँदै गइयो । २०४६ सालको जनआन्दोलनपछि संस्थागत विद्यालयको उपस्थिति बढ्दै गयो ।

त्यसले दिने सेवाको तुलनामा मैले सेवा दिन सकिँन । स्थानीयले आफ्ना बच्चाहरु मकहाँ पठाएनन् । बच्चाहरुले मलाई माया नै गरेनन् । अरु विद्यालयलाई नै रोज्न थाले । सुक्दै गयो । वि.सं २०६६ को अन्त सम्ममा ११ जना मात्र विद्यार्थी बाँकी थियो । नयाँ ढंगबाट जानुपर्छ भन्ने मन र मस्तिष्कमा गुनेर प्लेगु्रप र नर्सरीदेखि अध्यापन शुरु गरियो । तात्कालिन जिशिका (जिशिअ–रमाकान्त शर्मा)ले कक्षा १ मुनिका विद्यार्थी, विद्यार्थी नै होइनन् भनेर वागीश्वरी माविमा गाभ्ने उद्देश्यले प्रधानाध्यापक धनेशराज राजोपाध्याय लगायत अन्य शिक्षकहरुलाई अर्काे व्यवस्था नभएसम्म भनी मकहाँबाट वागीश्वरी मावि पठाइयो २०७१ फागुनमा ।

वागीश्वरी माविले गाभिएर लिन्न र स्थानीयले गाभ्न नदिने भनेपछि अर्काे व्यवस्था नभएसम्म भनी काज सरुवा मात्र गरे । २०७३ असार ३ गतेदेखि प्रअ धनेशराज राजोपाध्यायलाई काजफिर्ता गरी रोक्का रहेको बैंक खाता फुकुवा पनि गरियो । त्यसपछि श्रावण महिनामा बाँकी तीनजना शिक्षकहरुलाई पनि काज फिर्ता गरियो । कात्तिक महिनामा इसीडी कोटा–१ उपलब्ध गराइएको पत्र जिशिकाबाट प्राप्त भयो र मंसिर १ गतेबाट कामकाज गराउने गरी रीतपूर्वक सर्जिना ताम्राकारलाई नियुक्त गरियो ।

२०७२को मध्यभागदेखि वागीश्वरी मावि, ब्रह्मायणी पीठ विकास समिति र श्री सिध्दि शारदा प्राथमिक विद्यालय सहयोग समितिबीच एक वर्ष मलाई निःशुल्क आश्रय दिने सम्झौता भयो । प्लेगु्रपदेखि कक्षा तीनसम्म नानीहरु अध्ययन गर्छन् । शुरुमा वागीश्वरी माविकै कक्षा १,२ र ३ का १/१ सेक्सन ल्याएर मलाई फेरि ब्युँताइ दियो । मलाई आइसियुबाट साधारण वार्डमा ‘सिफ्ट’ गरी उपचार गरियो । २०७५को बैशाख सम्ममा वागीश्वरी माविबाट मकहाँ पढ्न आएका नानीहरु ३ कक्षा उत्तीर्ण गर्दै वागीश्वरीमै फर्किसकेका छन् । आजको मिति सम्ममा मकहाँ ८६ जना नानीहरु पढ्दैछन् । सम्झौताभन्दा पनि बढी समय पीठ विकास समितिले मलाई आश्रय दियो । त्यसका निम्ति म पीठ विकास समितिप्रति आभारी छु । त्यो ठाउँ स्थानीय जनताले चन्दा उठाएर श्रमदान गरेर भोजभत्तेर खुवाउने भोजघरको रुपमा विकास गर्न बनाएको स्थानमा म बडो अफ्ठ्यारो मानीमानी बसिरहेको छु । मलाई त्यहाँ आश्रय दिन वागीश्वरी माविले ३ लाखभन्दा बढी खर्च गरेको छ । वागीश्वरी माविप्रति म आभारी छु । एक प्रकारले वागीश्वरी मावि मेरो दोस्रो जीवनदाता नै हो ।

वागीश्वरी माविले यसै वर्षको नयाँ आवदेखि आफै सक्षम भएर अगाडि बढ्न सकून् भनेर शुभकामना र आशिष पनि दिए । त्यही ऊर्जा लिएर आफू यही ब्रह्मायणी क्षेत्रमा पुनस्र्थापित हुन जग्गा दिलाई पाउँ भनी हाम्रा नगरपिताकोमा निवेदन गर्न गएँ । मलाई हौस्याउन नेक्राशिसंका अध्यक्ष ज्ञानसागर प्रजापति, विव्यस अध्यक्ष कृष्णगोविन्द लाखाजू, विद्यालय सहयोग समितिका सदस्य विष्णुप्रसाद दुमरु, शिक्षक तथा चोर्चाका स्थानीय राजेन्द्र दुमरु र राजन लाखा पनि आउनु भएको थियो । नगरपिताज्यूले साथीहरुसँग सल्लाह गरेर कुरा अगाडि बढाउँछु भन्नुभयो ।

जग्गा प्राप्त भएमा भवन बनाउन रकम व्यवस्था गर्नुपर्छ भनेर राष्ट्रिय पुनर्निर्माण प्राधिकरण बालकोटमा नियमानुसार प्रस्ताव पनि पेश गरेँ । समयमा जग्गा देखाउन नसकेर पहिलो लटमा नपर्ने जस्तो देखियो । चोर्चाको भवनले चर्चेको जग्गा रापुप्राको मापदण्डभित्र परेन । त्यहाँ बनाउन सम्भव भएन । नयाँ ठाउँ नै चाहियो । १५मिटर लम्बाइ र १० मिटर चौडाइमा चारकोठे भवन बनाइदिने भनेको छ । ६ झ्याल र २ ढोका भएको ४ कोठे भवन दिन तयार छन् । तर बनाउने जग्गा देखाउन सकिरहेको छैन । के मैले साँच्चिकै नवजीवन पाएर सेवा गर्न पाउँछु ? आशा त देखाइयो, तर फेरि आइसियुमा पुगेर पुनः मृत्युशैय्या पो पाइने हो कि भन्ने लाग्न थालेको छ । शिक्षक टीम खट्टिएर लागि परेका छन् । यही समयमा होस्तेमा हैंस्से भयो भने काँचुली फेर्नेका दुईमत नहोला । त्यसैले म सबै सरोकारवालासँग सोध्न चाहन्छु, के म साँच्चिकै पुनर्जीवित भएर सेवा गर्न पाउँछु ?